İçimdeRing.

Herşey şu küçücük cüssemde varken,
Ben hep bende var olanı yarım yaşadım.
Ben en büyük yanlışları hep kendime yaptım.
Evet, belki davamda haklıydım .
Ama çözmeye en yanlış yerden başladım.
Kendi hıçkırıklarımı hep içimdeyken yarım bıraktım.
Kendi duvarlarıma çarparak kanattım kendimi
Acıtmak isterken ,canımı acıtan ne varsa;
Hep kendime acırken buldum kendimi sonra,aynanın karşısında.
Yarım bıraktım kulağımda,dinlerken en sevdiğim şarkıları
Öfkemle kalktığım yerlerde kaybettim ayaklarımı
Yani,yürüyemediğim gibi yürütemedim de.
Sadece zararları hep tam yaşadım
Zamanı kendi yelkovanımı kırdım diye yavaşlattım.
Bir akrep gibi akıttığımı zannederken zehrimi,
iğneleri kaybedip çuvaldızı hep yüreğime batırdım.
Sonra yine ihanetin en büyüğünü kendime ettiğimi anladım.
Kendimden özür dilerken ;
Affetmeyen ruhumun tokadını hissettim yine.
Sanki yarım bırakmak içinmişcesine yaşam
Olan bütün gücümü acıtmak için harcadım.
Sabrımı martılara yem ettim , camlardan tükürdüm sükunetimi.
Sonra oturup hep ben ağladım.
Kendi kendime yarattığım mutluluğum gibi,
tek başıma çektirdim eziyeti kendime.
Yarım kalan hıçkırıklarımda boğuldum.
Hep derim ya:
Ben kendi çaresizliğimin sebebiydim.
Hırsımdan , yalnızlığımı bile yalnız bıraktım.

Avutup dursam da şimdi kendimi,
Affetsem de her seferinde kendime attığım kulak çınlatan tokadı,
Panik prenses rolümde en başarılı olsamda
Biliyorum, utanacak yalnızlığım bile benden.
Çünkü biliyorum,
Kendimle kavgamda tokadı hep kendi yüzüme indireceğim.
Pişman olmadan yaşamayı öğrenemeyeceğim.
Biliyorum bu içten içe içsizliğimi.
Ben kendi kendimi her seferinde nakavt edeceğim.