Kendi hayatımın yanlış öyküsü olduğumu, yağmurun altında değil, sıcak suda anladım. Yanlış yazılmıştım. Üstü karalanmış bir kaç kelime vardı, yeni anladım.
Üstelik imla hatasıydım kendi öykümün. Bulunma halindeyken birleşik yazan "de" eklerini de tam anlamamıştım. Sanırım bunun bir anlamı vardı. Bir tek cümleler sizi birlikte yazar demenin farklı bir yoluydu hayat diliyle. Ben ise tam olarak yanlış yazılmış bir "de" ekiydim hayatımın hikayesinde. Ve okurken batıyordum, ses tellerime.
Çıkışlarım olurdu. Ani çıkışlarım, acil çıkışlarım. Neye çıkıştığımı dahi anlatamazdım. Başa sarmayı seven şarkıydım. Hiç unutmamayı bana, buydu hep hatırlatan. Kahve fallarında "Sizin yolunuz bir türlü kesişmiyor" diyenlere inat, parmağımla telvelerden yol yapardım, birleşen. Tek başıma yürürdüm o yolları ve zaten kendim bile inanmazdım kuşların temiz haber getireceğine...
Tek başıma gittiğim o yolları da bir türlü anlatamadım zaten. Geri dönerken yanımda açılmayan kapılar, firketeden bozma anahtarlar bir de "Ben seni anlıyorum"lar aldım. Hiç birinizi anlamıyordum aslına bakarsan. (Ama maymuncuk her kapıyı açar.) Hiçbirinizi affetmiyordum. Unutmayı sevmiyordum işte. Hızlı koşuyordum, çabuk düşüyordum, aptal oluyordum, DELİ oluyordum. Hep yanlış yazıyordum...
Ben kendi cümlelerimi dinlemek istiyordum senin ağzından. Al, yine delirdin sen, deme bana. Uzak duruşlarına mazeret olamaz. "Ben de" diyerek başlanmaz hiç bir cümleye. Seni seviyorum'un cevabı seni seviyorum'dur. "Ben de" değil. Sorularının cevabı bende değil. Bak benim ayarım kaçık, bak benim düzenim bozuk. Ben kendi şiirimde bile tam kafiye olamayacak kadar sorumsuzum. Ben seni yarın sevmezsem ne olacak? Ben yarın bugüne kaçarsam kim bulacak? Ben zaten affetmiyorum ki, zaten hep katil oluyorum.
Bekle ama, bekle. Bir gün doğrusunu yazdıracağım ben "de" hikayemin ayrılma hallerini. Falda yollar falan çıkmıyor zaten. Ben sadece kalem almaya gidiyorum. Bir de kahveyle sigara ekliyorum. 5 para etmiyorum. Ben gelmiyorum. Kendi hikayemi bile seyirci gibi yanlış yazıyorum. Bak beni izlemiyorsun, reklamlarda uyuya kaldın. Sen "de" zaten yanlış yazılmış gibi gözüme batıyordun.
Bak ne diycem, benim öykümün bazı sayfaları eksik, bi kahve içelim de bakalım neredeymiş....
Aslında hepimizin hayatlarındaki imla hataları değil mi bunlar? Seyirci veya okuyucu olarak yanlış yazacağım şimdi burda. Ama Seni Seviyorum'un esas cevabı ben de veya Seni Seviyorum mudur? yoksa vereceği cevaba olan inanç mıdır? o cevabı zaten bilmemiz mi yoksa hissetmemiz mi? dilsiz ve aşık biri de gayet net cevap verebilir, ve verebileceği cevap ben de ben de demekten başka bişey değildir.. neyse bir okur ve seyirci olarak yanlış yazma hakkımı kullandım. Solukbenizde başarılar diliyorum :)
YanıtlaSilHerkesin "ben de"leri farklıdır. Hoşbuldum teşekkürler (:
YanıtlaSil