Fotoğraf: Umay Umay

6 Aralık 2010 Pazartesi

Polyanna Bile Üzüldü


Sormayan gözlerle etrafa bakıyorum
Aşkı öldürmeden,bir kez olsun vazgeçmeden.
Ve acıların tek iyi yanıyla yürüyorum ,
Tecrübelerim.
Yaşadıklarım , ben ve ceplerimdeki şekerlerle
Gözümde kalan son damlayı ,
Gülücüğe çeviriyorum.
Çocuklarımın en kötüsü bile terkedip gitmişken beni,
Bir yüreği örtüp dizlerime,büyümeye çalışıyorum.


Ben her ağladığımda,içimdeki yaralılardan biri ölsün istiyorum.
Ama ağlarken ben, Polyanna bile üzülüyor.
Ağlarken ben ; Heidi kırlara küsüyor,ben masallara.
İçimde birileri var,
Her dakika intihar ediyor,ama hiç ölmüyor.


Acının kalbimi ısırdığı yer,
Sinek ısırığı gibi kaşınıyor devamlı.
En fazla o kadar hatırlatabiliyor artık kendini.
Ve takıntı
Zulamda sakladığım tek sigaram gibi ;
O kriz anında imdadıma yetişiyor,ama zarar veriyor bana.
En acı anımda yaramı perçinleyip,bundan sonsuz bir zevk duymamı istiyor.
Tıpkı her ettiğimde annemin kızdığı sahipsiz bir beddua gibi,
Dönüp dolaşıp beni vuruyor.


Dedim ya işte , herşey tam bir sinek ısırığı gibi:
Kaşıyorsak , kaşınıyor.
En yakınımın yüreğinde yer yapan "Çetrefilli " bir güzellik gibi ;
İyisi mi herşey gözyaşımda donsun kalsın.
Beni bende kaybettiren ne varsa içimde,
Onu da kahpetsin .
Çoktan küstüm ben masallara,bu masal da artık bitsin.


Buyursun benim şekerlerimi de , kötü çocuklar yesin.


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

bir şey diyeceğim